Poreklo

Danas se smatra da su Sloveni grupa naroda koja početkom XXI veka naseljava trideset pet posto teritorije Evrope i veliki deo Azije i deli se na tri grupe: Istočne Slovene (Rusi, Belorusi i Ukrajinci), Zapadne Slovene (Poljaci, Česi, Slovaci i Lužički Srbi – poslednje neki autori smatraju naslednicima Baltičkih Slovena) i Južne Slovene (Srbi, Hrvati, Slovenci, Makedonci i Bugari, uz Crnogorce i Bošnjake kao pripadnike ove grupe naroda, u novije vreme osamostaljene). Četvrta grupa, nekadašnji Pomeranijski, Polapski ili Baltički Sloveni, danas više ne postoji, već je u potpunosti germanizovana, izuzev Lužičkih Srba.

Slovenski jezici su i danas veoma slični, a u prošlosti su međusobne razlike bile još manje. Najstariji slovenski jezik, od kojeg su se razvili svi slovenski jezici, naziva se protoslovenski ili praslovenski. O njemu se danas ne zna mnogo jer nema spomenika najranije slovenske pismenosti. On datira možda čak i s kraja III milenijuma pre nove ere, a zbog činjenice da je u X i XI veku još uvek postojala nesumnjiva jezička bliskost međusobno udaljenih slovenskih plemena, neki naučnici smatraju da je praslovenski jezik postojao sve do tog vremena, postepeno prerastajući u današnje slovenske jezike.

Reč bog postoji u svim slovenskim jezicima i nije došla sa hrišćanstvom: još u starim hronikama pominju se Dajbog, Stribog, Crnobog... Ideja o više bogova prisutna je čak i u Bibliji, uprkos tome što je, za razliku od politeizma starih Slovena, hrišćanska vera monoteističkog tipa (vera u jednog Boga); veoma je teško na drugi način protumačiti stihove koji govore o stvaranju prvog čoveka: „I reče Gospod Bog: ’Eto, čovek posta kao jedan od nas’“, ili: „Potom reče Bog: ’Da načinimo čoveka po svom obličju, kao što smo mi.’“ Same početke mnogoboštva, po mnogima, predstavlja obožavanje prirodnih elemenata, vatre, vode i zemlje, dok kasnijim razvojem dolazi do obožavanja rastinja i najudaljenijeg pretka; takav razvoj prvih kultova zapažen je u celom svetu.